Co się dzieje z zamrożonymi zarodkami?
Pary, których zarodki zostały zdeponowane w bankach materiału biologicznego, swoje zamrożone zarodki nazywają w bardzo uroczy sposób. To „śnieżynki”, „mrozaczki”, „sopelki”, „pingwinki”. Po ogrzaniu każdy z nich ma szansę kontynuować prawidłowy rozwój. Wiemy, jak bardzo są ważne i ile nadziei ze sobą niosą. Dlatego w InviMed dbamy o nie z najwyższą starannością.
Pary, których zarodki zostały zdeponowane w bankach materiału biologicznego, swoje zamrożone zarodki nazywają w bardzo uroczy sposób. To „śnieżynki”, „mrozaczki”, „sopelki”, „pingwinki”. Po ogrzaniu każdy z nich ma szansę kontynuować prawidłowy rozwój. Wiemy, jak bardzo są ważne i ile nadziei ze sobą niosą. Dlatego w InviMed dbamy o nie z najwyższą starannością.
Po co witryfikujemy zarodki?
Witryfikowane zarodki mogą posłużyć dalszemu leczeniu. Są potrzebne do kontynuowania leczenia niepłodności w dwóch przypadkach:
- niepowodzenia pierwszej próby transferu świeżych zarodków,
- w przypadku sukcesu pierwszej próby, gdy pacjenci wyrażają chęć powiększenia rodziny o kolejnego jej członka.
O tym, na czym polega witryfikacja można przeczytać w artykule: Witryfikacja, czyli szybkie mrożenie zarodków i gamet. Jednak, co się z nimi dzieje, gdy są już w banku?
Co się dzieje z zamrożonymi zarodkami?
Jeśli posiadasz zarodki w bankach klinik InviMedu i zastanawiasz się, co się z nimi dzieje, śpieszymy z informacją, że czuwają nad nimi doświadczeni embriolodzy i najnowocześniejsza technologia. To, jak pilnie są strzeżone, opisuje doktor Ricardo Faundez, dyrektor embriologii InviMed.
Azot pod kontrolą
Głównym elementem nadzoru banku jest kontrola poziomu ciekłego azotu i temperatury w zbiornikach zawierających materiał biologiczny. Poziom ciekłego azotu jest ważnym elementem, musi on całkowicie pokrywać zanurzone w nim nośniki oocytów lub zarodków. To właśnie w tych nośnikach przechowywane są zarodki. Każdy nośnik ma indywidualne oznaczenie przypisane danej parze pacjentów.
Do kontroli poziomu ciekłego azotu stosuje się 3 metody:
-
Pierwsza polega na stosowaniu tak zwanych loggerów temperatury. To urządzenia elektroniczne zainstalowane w każdym zbiorniku ciekłego azotu, które przez specjalną sondę zanurzoną na odpowiednią wysokość w ciekłym azocie, wykrywają zmianę jego poziomu na podstawie zmiany temperatury.
Przy obniżeniu poziomu, wynikiem parowania azotu, temperatura wzrasta. Logger wykrywa ten wzrost temperatury i włącza alarm akustyczny, który informuje personel o sytuacji wymagającej dolania ciekłego azotu do zbiornika. Temperatura alarmowa jest ustawiana na poziomie, który jest jeszcze w pełni bezpieczny dla materiału biologicznego – zadaniem alarmu jest przypomnienie o dolaniu ciekłego azotu.
W sytuacji kiedy nie ma personelu w laboratorium, np. w nocy, loggery posiadają system informujący osoby odpowiedzialne za nadzór banku (na ogół 2 osoby) poprzez wysyłanie im wiadomości SMS o konieczności dolania ciekłego azotu.
W takiej wyjątkowej sytuacji embriolog natychmiast przychodzi do laboratorium w celu sprawdzenia i uzupełnienia zbiorników. Trzeba jednak zaznaczyć, że do takiej sytuacji dochodzi niezwykle rzadko, ponieważ personel odpowiedzialny za bank stale kontroluje poziom azotu w zbiornikach oraz działanie loggerów.
- Druga metoda jest najbardziej zaawansowanym systemem przechowywania materiału biologicznego w bankach InviMed. To system przechowywania na parach azotu. Używa się do tego zbiornika o dużej pojemności – tzw. zbiornika głównego – połączonego ze zbiornikiem wyposażonym w automatyczny mechanizm podania ciekłego azotu do zbiornika głównego. Dzięki specjalnej konstrukcji tych zbiorników, temperatura przechowywania w parach azotu jest identyczna do tej w ciekłym azocie. Ciekły azot jest podawany automatycznie dzięki stałej kontroli temperatury przez czułe sensory znajdujące się w zbiorniku głównym. System kontroli temperatury również posiada system alarmowy, kontrolujący własne czynności. Jest to najbardziej bezpieczny system przechowywania materiału biologicznego.
- Trzecia metoda, używana jest wtedy, gdy w danym banku z powodu przeglądu lub wymiany loggerów czasowo nie ma systemu ostrzegawczego. Polega ona na codziennej kontroli poziomu azotu przy użyciu specjalnej linijki pozwalającej mierzyć wysokość lustra ciekłego azotu. Producent zbiorników podaje wartość codziennego parowania azotu dla danego zbiornika (parowanie obniża poziom ciekłego azotu). Znając tempo parowania ciekłego azotu, można dokładnie ustalać harmonogram dolewania go do zbiornika, niezależnie od tego, czy jest on wyposażony w logger.
Banki materiału biologicznego InviMed
Aktualnie wszystkie banki w klinikach InviMed są wyposażone w systemy elektronicznego nadzoru temperatury zbiorników ciekłego azotu. W dwóch największych bankach klinik InviMedu – w Warszawie i we Wrocławiu – znajduje się również zawansowany system przechowywania materiału na parach azotu.
Zarodki przechowywane w bankach InviMed są pod stałą kontrolą, dzięki czemu są zupełnie bezpieczne. Ich przeżywalność po ogrzewaniu wynosi aż 99%. W przypadku zarodków, które wcześniej były zabezpieczone metodą witryfikacji, szanse na uzyskanie ciąży oraz urodzenie zdrowego dziecka są podobne z wynikami klinicznymi uzyskanymi z zastosowaniem zarodków „świeżych” (nie poddawanych krioprezerwacji).
***
dr Ricardo Faundez
Dyrektor naczelny embriologii w klinikach leczenia niepłodności InviMed. Członek prestiżowych towarzystw naukowych, m.in. ESHRE. Jeden z pierwszych embriologów w Polsce, którzy zajęli się wspomaganiem rozrodu człowieka metodą in vitro.
